Info: MASA DAN WANG DIBAZIRKAN UNTUK TUISYEN

Ia suatu pengakuan yang memeranjatkan oleh guru-guru sendiri bahawa mereka tidak berikan yang terbaik di sekolah-sekolah tetapi lebih menyimpannya untuk kelas-kelas tuisyen selepas waktu sekolah.

Ia merimaskan untuk mengetahui cara bagaimana guru-guru tersebut secara terbuka menyuruh pelajar-pelajar mengikuti kelas-kelas tuisyen mereka, dan bilangan guru seperti ini kian bertambah.

Industri tuisyen ialah permasalahan yang terbaru yang dihadapi oleh negara ini. Lebih RM4 bilion dibelanjakan oleh rakyat Malaysia untuk tuisyen setiap tahun.

Siapa yang mahu disalahkan dalam situasi ini: guru-guru, pelajar-pelajar, ibu bapa atau Kerajaan? Ya, semua kumpulan tadi telah sedikit sebanyak menyumbang kepada situasi yang ada kini dengan menggalakkan sindrom "A" yang sudah menjadi aspirasi dan budaya nasional kita.

Pastinya mangsa dalam industri tuisyen yang mensasarkan sederet A, tidak lain dan tidak bukan ialah para pelajar sendiri.

Masa berharga yang paling penting semasa tahun-tahun formatif dalam kehidupan mereka sebagai remaja dihabiskan dalam pusat-pusat tuisyen.

Sukan, pendidikan moral dan lain-lain aktiviti-aktiviti ko-kurikulum telah diabaikan dan ini telah membawa kepada mutu sukan yang kian menurun dan kenaikan dalam jenayah dan lain-lain masalah sosial.

Masalah kita sekarang sebahagian besarnya disebabkan sikap masyarakat yang terlalu materialistik.

Kos pendidikan, penjagaan kesihatan dan perumahan telah naik melebihi kemampuan seorang yang bergaji sederhana terutama di kawasan-kawasan bandar.

Bayangkan kesukaran menyara sebuah keluarga yang mempunyai lima ahli dengan pendapatan sebanyak RM2,000 sebulan. Sebahagian besar mendapat kurang daripada jumlah tersebut.

Bagi memastikan pendapatan dapat memenuhi keperluan, seorang perlu mencari pekerjaan tambahan. Dalam situasi yang seperti itu, adakah guru-guru boleh disalahkan, malah yang paling dedikasi, kerana mengharapkan pendapatan tambahan daripada tuisyen?

Pada satu ekstrim, adalah mereka yang dalam usaha mencari kekayaan dan lebih banyak kekayaan, sudah lupa atau mengabaikan tanggungjawab mereka kepada pelajar-pelajar dan negara.

Mereka sudah lupa nilai etika pekerjaan mereka dan nasib pelajar-pelajar yang lemah daripada keluarga yang miskin, merekalah sebenarnya pelajar yang memerlukan bantuan dan bimbingan.

Bukan senang untuk mengatasi masalah salahguna tuisyen oleh guru-guru. Dengan kos sara hidup yang tinggi, terutama di kawasan bandar, guru-guru mungkin dibenarkan menjalankan tuisyen tetapi pendapatan mereka mesti dikawal dan dikenakan cukai pendapatan.

Prestasi mereka di sekolah mesti dipantau dengan lebih teliti bagi memastikan yang mereka tidak mengabaikan tugas mereka.

Persatuan ibu bapa guru mungkin boleh dilibatkan dalam membantu kerja-kerja pemantauan tersebut. Memupuk dedikasi dalam guru-guru mesti diiringi dengan usaha menyediakan keperluan asas pada kos yang termampu.

Pendidikan berkualiti, kesihatan dan perumahan mesti yang mampu diperolehi oleh para guru khususnya dan orang ramai amnya.

Usaha-usaha untuk mengelak sindrom "A" yang silap dan menekankan pendidikan yang menyeluruh, perlu dijadikan keutamaan paling atas.

Jika kita tidak berdaya untuk memperbetulkan kesilapan ini dalam sistem pendidikan kita, ia akan hanya membuangkan masa semua orang menghantar anak-anak ke sekolah-sekolah berjam-jam lamanya setiap hari.

Ia mungkin lebih baik untuk tinggalkan saja sistem sekolah dan hantar anak-anak kita ke tuisyen sahaja. Sekurang-kurangnya mereka punya lebih masa untuk lain-lain aktiviti rekreasi dan keluarga.